Ürümqi-Almaty

De vlucht naar Almaty vertrekt om 18.30 uur, dus nog ruim de tijd om de stad in te gaan. Ik kom terecht bij het Xinjiang Autonomous Regional Museum, dat een aardig, toch enigszins saai, overzicht geeft van de historie van dit gebied. De buit van de opgravingen uit deze provincie zijn vitrines vol te bewonderen. Het aardigste zijn eigenlijk de mummies. Zo is onder andere de Loulan Beauty te zien, 4.000 jaar oud, opgegraven in Loulan en van oorsprong Indo-Europees. Helaas zijn veel zalen gesloten vanwege een verbouwing. Door naar het People's Park, een groene oase in deze drukke en ook weer hete stad. Het park heeft een aantal kermisattracties, waaronder een roestige wildwaterbaan. Ook staan er een aantal fitnesstoestellen, waar de hangouderen van Ürümqi bedaard hun oefeningen doen.








Tijd voor een late lunch. Ik kom terecht bij het Vine coffeehouse, een Curacao's (!) eetcafé. En dat in de stad die het verst van een oceaan af ligt (2.500 km). Dit lijkt een grap, maar een enorme neger, King genaamd, staat bij de deur om zijn gasten vriendelijk te ontvangen. Ik eet hier een chicken à la King, een creools gerecht, onder de klanken van caribische trommels. Hoe King hier terecht is gekomen blijft een raadsel.

Ik neem een taxi naar het vliegveld, een half uur rijden. De vertrekhal staat bomvol met mensen. Ik sluit achteraan en raak in gesprek met een Noord-Ierse zakenman op weg naar Belfast. Ik vertel hem dat ik nog geen visum heb voor Kazachstan. Alleen een uitnodigingsbrief, waarmee ik op het vliegveld van Almaty een visum kan krijgen, als het goed is. Hij gelooft nooit dat ik zonder visum door de Chinese douane kom en begint me al uit te leggen waar in Ürümqi het Kazakse consulaat zich bevindt en hoe laat ik daar moet zijn. Mocht het inderdaad niet lukken, dan heb ik wel een probleem, want dan haal ik mijn vlucht op zondag naar Amsterdam nooit.

De eerste check gaat goed, de tweede ook, evenals het inchecken. Vervolgens door de metaaldetector. De pieper gaat af en volgens een zeer onvriendelijke beambte ligt het aan mijn bergschoenen. "Uit, uit", lijkt ze te snauwen. "Doe ff rustig, kutwijf", roep ik in goed Nederlands en nadat mijn bergschoenen probleemloos door de X-ray zijn gegaan, moet ik mijn handbagage nog openmaken. Ik ben totaal vergeten hier mijn Zwitsers zakmes uit te halen. Die ben ik dus kwijt. Stom! Last but not least de douane. Ik leg mijn uitnodigingsbrief op de balie en maak duidelijk dat ik hiermee een visum kan aanvragen op Almaty-airport. Vol ongeloof kijkt-ie me aan. De brief is ook nog in het Russisch, dus echt overtuigend bewijs lijkt het niet. Hij haalt er een collega bij, die mijn paspoort en brief meeneemt. "Wachten" wordt er gebaard. Ik zie het mannetje af en toe driftig heen en weer lopen en aan iedere collega die hij tegenkomt laat hij het papier zien. Ze kijken hem vragend aan. Ze weten ook niet wat ze ermee moeten. Kennelijk geen "standard procedure". Na een dik half uur komt-ie terug en maakt duidelijk dat ik door mag, mits ik opschrijf dat de Chinese autoriteiten geen verantwoording dragen, mocht ik op Almaty airport geen visum krijgen. Ik krijg pen en papier toegeschoven. "I hereby declare, bla, bla, bla". Gelukt!

In het vliegtuig kom ik de Noord-Ier weer tegen die niet weet wat-ie ziet. "You made it, you made it!", roept-ie vol ongeloof. De vlucht met China Southern Airlines is prima en de visum-aanvraag op Almaty-airport verloopt vlekkeloos. Wat een topvakantie! En nu op naar Amsterdam!!