Turpan-Ürümqi

Vandaag de rit naar Ürümqi, 2 1/2 uur rijden richting westen. Ik tref een zeer chagrijnige kaartverkoopster en aangezien ik daar geen zin in heb, begeef ik me naar het volgende loket. Ik kan direct instappen. De weg voert voor een groot deel door de woestijn. We rijden onder andere langs een enorm zoutmeer, Xinjiang Salt Lake, the dead sea of China, als ik het billboard moet geloven en langs een gigantisch windmolenpark. Kilometerslang. Ik schat dat er wel 1.000 windmolens staan. Na een paar uur worden de contouren van Ürümqi zichtbaar. Een miljoenenstad met hoge flats en wolkenkrabbers. Ik neem mijn intrek in het Hong Xin hotel in het centrum. Een 4-sterren hotel waar ik een goede deal maak. Slechts 45 euro per nacht, inclusief ontbijt, waarvoor ik een zeer ruime, luxe kamer heb op de 26e verdieping.

Eerst maar eens mijn ticket ophalen voor de vlucht morgen naar Almaty. Het reisbureau moet vlak in de buurt liggen, maar het kost me de nodige moeite om het te vinden. Na 10 keer vragen (de mensen zijn heel hulpvaardig) word ik uiteindelijk een pand binnengeloodst, neem de lift naar de 6e etage en moet daar overstappen in een lift naar de 10e. Mijn komst is kennelijk langverwacht, want alle medewerkers kennen me bij naam. Helaas is mijn achternaam op het ticket verkeerd gespeld. Er moet dus een nieuw ticket komen. Samen met een medewerker nemen we een taxi naar het ticketcenter, gelegen op de Erdaoqiao-markt. Uiteindelijk na een uur wachten slaagt men erin om mij van een juist ticket te voorzien. De markt zelf is een enorme tourist trap, gevuld met souvernistalletjes zover het oog reikt. Ik loop van hier terug naar het hotel door de Uighurse buurt. Nu een minderheid in Ürümqi. Zo'n 90% van de bevolking hier is Han-Chinees [video29].

In het hotel schuif ik aan in het à la carte restaurant en verorber daar een 5-gangen diner met een Martel XO als digestive voor de lieve som van 25 euro, waarvan die Martel de helft uitmaakt. Het heeft nogal wat voeten in de aarde om die cognac op tafel te krijgen. Aan de zijkant van het restaurant staat een stellage vol met likeuren die kennelijk nooit iemand bestelt. Ten eerste moet ik aanwijzen wat ik wil. Ten tweede staan die likeuren zo hoog dat niemand erbij kan. Uiteindelijk wordt er een lange kok uit de keuken gehaald, die en plein public op een stoel gaat staan en de cognac uit het rek haalt. Prima gegeten hier!

Aangezien ik een licht pijntje in de rug voel, lijkt het me, zoals het een echte backpacker betaamt, weer tijd voor een massage. Deze keer een Chinese drukpuntmassage van een uur voor 9 euro. Een relaxte afsluiting van deze dag!