Almaty - Karakol (Kirgizië)

Na een slechte nacht (teveel geslapen overdag en een zeer dun matras, waarvan de spiralen in je rug bijten) om een uur of zeven opgestaan. Marat haalt me nl. om acht uur op voor de rit van Almaty naar Karakol in Kirgizië. Zo'n 400 km langs de oostelijke kant van Kazachstan via de Charyn Canyon. Een vrij onorthodoxe route door onherbergzaam gebied. Zo'n 150 km is ongeplaveid waar je niet harder dan dertig km per uur kan rijden. De meesten reizen dan ook via Bishkek (de hoofdstad van Kirgizië) naar Karakol. Marat heeft als bijrijder zijn vrouw Valentina meegenomen, omdat ze van plan zijn dezelfde dag nog terug te rijden. Gekkenwerk lijkt me, omdat de rit zo'n tien uur zou moeten duren.

Even buiten de stad torent het Tianshan gebergte trots als een muur boven Almaty uit. Sommige toppen zijn hoger dan 5.000 meter. De Mont Blanc kan er nog een puntje aan zuigen. De zgn. snelweg is in slechte staat en gemiddeld rijden we zeventig km per uur. Marat en Valentina zijn goed gezelschap. Ze spreken behoorlijk Engels en zeker Marat heeft veel historische kennis. Hij weet zelfs van de tachtigjarige oorlog, dat Spanje Nederland heeft bezet, de rebellen Geuzen heten en dat Willem van Oranje vermoord is door Balthasar Gerards. Het moet niet gekker worden! Het grappige is trouwens dat een aantal Nederlandse woorden door de Russen is overgenomen, zoals onder andere fakkel en boegspriet. Met name termen uit de zeevaart zijn linea recta doorgevoerd in het Russisch. Met dank aan Peter de Grote. Wel grappig om een Kazak boegspriet te horen uitspreken.








Na een paar uur rijden komen we aan in de Charyn Canyon. Een mooi gezicht, die roestbruine rotsen die uitsteken boven een wildstromende rivier. We maken hier een korte stop en de meegebrachte kersen, aardbeien en bananen dienen als een uitstekende picnic. [video1]







Een uur verder naderen we de Kirgizische grens. Inmiddels heeft het slechte asfalt plaatsgemaakt voor helemaal geen asfalt. We zitten nu op zo'n duizend meter hoogte en her en der zijn nog sneeuwresten te zien. Marat zegt dat een maand geleden de sneeuw nog anderhalve meter hoog stond. Vlak voor de grens wordt er van chauffeur gewisseld. Valentina neemt het stuur over, omdat de douanebeambten dan minder happig zijn om steekpenningen te vragen.

De grenspost is werkelijk in the middle of nowhere [video2]. Eerst langs customs aan de Kazachse kant. Geen probleem. Vervolgens naar de Kazachse douane. Deze lieden verschuilen zich in een keet met een loket daarin gemaakt. Achter het loket staat een camera en met een onvervalste glimlach word ik weer gefilmd. Een stempel rijker gaat de slagboom omhoog en volgt de Kirgizische douane. Deze douanier is erg traag, keert mijn paspoort tien keer om en zegt dat hij geen stempel heeft voor de toegang tot Kirgizië. Marat komt tussenbeide en zegt dat dit geen probleem hoeft te zijn. Ik heb immers een exit-stempel van Kazachstan, wat het bewijs vormt dat ik hier Kirgizië ben binnengekomen. Hij drukt me wel op het hart om ook het bonnetje van het hotel in Kirgizië te bewaren, wat als extra bewijs dient dat ik die dag in Kirgizië ben geweest. Misschien dat dit de nodige moeilijkheden kan voorkomen als ik het land weer uitga. De werkelijke reden dat ik geen stempel krijg komt volgens Marat doordat de officier van dienst stomdronken zijn roes ligt uit te slapen en mijn douanebeambte te bescheten is om hem wakker te maken en mijn stempel gezet kan worden.

Anyway, na slechts een half uur oponthoud ben ik in Kirgizië. De weg wordt steeds slechter en de natuur steeds mooier. [video3] Echt waanzinnig deze trip. Her en der duiken al wat yurts op en de weg wordt regelmatig versperd door herders te paard die hordes met koeien en schapen voortdrijven. [video4] Opeens een enorme klap onder de auto! Het lijkt wel alsof we iets meeslepen wat in elk geval met veel kabaal gepaard gaat. Geschrokken stapt Marat uit en kijkt onder de auto. Hij haalt vervolgens een stuk metaal tevoorschijn in de vorm en ter grootte van een zwaard. Kennelijk heeft het rechterwiel over dit stuk metaal gereden en als een soort katapult heeft het met veel geweld de carrosserie van de auto doorboort! Echt een enorm gat onder de stoel van de bijrijder. Gelukkig heeft de zitting zelf ook metaal onderin, waardoor erger wordt voorkomen en Marat niet wordt gespiest. Je moet er niet aan denken! Nog enigszins beduusd kunnen we onze weg vervolgen.







Na 150 kilometer komen we eindelijk weer wat asfalt tegen. Bijna in de buurt van Karakol, de eindbestemming. Even later komen we langs een enorme hoop met stenen. Marat wijst me erop dat de beruchte krijgsheer Tamerlan hier heeft geresideerd, ook wel Timoer Lenk genaamd wat "de ijzeren manke" betekent. Hij leefde van 1336 tot 1405. Hij was een Turkmeens Mongool en beweerde een afstammeling te zijn van Djenzig Khan. Hij was een wreed en nietsontziend heerser. Er wordt gezegd dat hij verantwoordelijk is voor de dood van zeven tot zeventien miljoen mensen.

Terug naar die hoop stenen die San Tash wordt genoemd, wat "het tellen van stenen" betekent. Elke keer als Tamerlan er met zijn bloeddorstige leger opuit trok, legde iedere soldaat een steen. Zo vormde zich een enorme hoop. Na elke campagne haalde iedere soldaat die terugkwam een steen van de berg om een nieuwe hoop te vormen. Het laat zich raden dat die een stuk kleiner was.

Om half zes komen we aan in Karakol, een tocht van negen uur. Wel een unieke ervaring! Aangezien het guesthouse dat ik uit de Lonely Planet heb opgeduikeld niemand schijnt te kennen, neem ik mijn intrek in het Neofit Guesthouse in het centrum van Karakol. Voor slechts 400 som (8 euro) heb ik een prima kamer ensuite. Marat nodigt me uit voor het avondeten en we nemen een tafel bij restaurant Fakir. Eerst een heerlijk koud biertje van de tap naar binnengewerkt en prima eten. Slechts 1 euro voor een hoofdmaaltijd. Na het diner neem ik afscheid van Marat en Valentina en val al vroeg in slaap.