In de tussentijd worden we verblijd met een aantal omroepberichten, voorgelezen door iemand met de meest vriendelijke, zachte en breekbare stem die ik ooit heb gehoord. Zo weet ze onder andere te melden dat ene Jackson, Michael zich naar de "lost luggage" afdeling moet begeven. Hij is zichzelf al een tijdje kwijt dus dat kan het niet zijn. Misschien dat zijn aap Bubbles nu nog rondjes doolt op de bagagebanden van Dubai, waar hij tegenwoordig placht te resideren.
Na enig gemijmer ben ik eindelijk na vijf kwartier aan de beurt. De beambte wijst omhoog en ik moet in een camera kijken: vastgelegd voor het Kazakse nageslacht. Na een paar minuten wachten, die te maken hebben met een zeer trage netwerkverbinding, en een stempel rijker, mag ik doorlopen. Mijn bagage opgevist uit een berg van koffers, waarna ik eindelijk in Kazachstan ben. In de aankomsthal ontmoet ik Marat, die me in zijn gereed staande Lada Niva 4WD naar mijn hotel brengt.
Almaty oogt onoverzichtelijk. Veel groen en alleen laagbouw in een stad van anderhalf miljoen mensen, wat volgens Marat te maken heeft met het gevaar voor aardbevingen. Onderweg worden we nog aangehouden door de politie, die met laserguns langs de weg staan, terwijl we naar mijn idee niet harder rijden dan zestig, wat hier is geoorloofd. Marat maakt een praatje met ze en vraagt of ze een officieel formulier bij zich hebben om de boete te incasseren. Kennelijk is dat niet het geval en we mogen doorrijden.
Om 7.15 uur bij het hotel aangekomen in een zo te zien rustige buurt. Op mijn vraag aan Marat waar het centrum is, geeft hij aan dat dit het centrum is. Right! Ik begeef me naar boven en met volle bepakking struikel ik over de één na laatste trede. Plat op de buik. Die ene trede verschilt namelijk in hoogte van alle andere. Constructiefoutje. Helaas overkomt me dit nog twee keer, al had ik toen wel een paar biertjes op. De kamer is prima (zelfs een minibar), maar bloedheet. Eerst maar de airco aangezet en daarna het bed ingedoken.
Ik word pas om half twee wakker. Eigenlijk niet zo gek, omdat ik in het vliegtuig niet geslapen heb en er vier uur tijdsverschil is met Nederland. Na een lekkere douche de stad ingedoken. Althans dat denk ik, want mijn geweldige oriëntatievermogen laat me weer eens in de steek. Na anderhalf uur ronddolen kom ik op een plek uit die me bekend voorkomt. Inderdaad vlak bij het hotel. Ik duik daar een terras op (want het is prachtig weer: strakblauw, 25 graden) en eet daar voor een belachelijk hoog bedrag een zeer slechte maaltijd. De biertjes maken echter veel goed. Met handen en voeten weet de serveerster uit te leggen hoe ik in het echte centrum kom.
Na tien minuten lopen zie ik aan mijn rechterhand Panfilov Park. Middenin het park bevindt zich de Zenkov kathedraal. Gebouwd in 1904 en één van de weinig overgebleven gebouwen uit het tsaristische tijdperk. De meeste andere zijn vergaan tijdens een aardbeving in 1911. De kathedraal is helemaal van hout gemaakt. Het park is genoemd naar de Panfilov brigade. Een groep van 28 infanteristen uit Almaty die in WOII omkwamen tijdens een gevecht met de Nazi's in de buurt van Moskou. Ter herinnering brandt er een eeuwige vlam en wordt het park opgesierd door een angstaanjagend oorlogsmonument. Ook onderdeel van het park is het museum voor originele Kazakse muziekinstrumenten. Ik wil hier naar binnen gaan, maar de babooshka die daar de wacht houdt, maakt me duidelijk dat dat toch echt niet gaat. Geen idee waarom.
Verder naar de Zelyony Bazaar. Ik heb daar nog geen voet binnen gezet of allerlei handelaren reiken me de meest lekkere dingen aan. Gedroogde abrikozen en pruimen, bessen, aardbeien en noten in allerlei soorten en maten. "Proeven, Proeven!" wordt er kennelijk geroepen en ik neem een handje van het een en ander. Na de eerste pit te hebben uitgespuugd wordt de eerste zak met abrikozen al gevuld. Ze hebben beet, denken ze. Dit gaat een tijdje zo door en op een gegeven moment zit er al twee en een halve kilo aan fruit en noten in die plastic zak. Ha, ha! En dat voor de lieve somma van 2400 Tenge, omgerekend zo'n 16 euro. Ik maak duidelijk dat me dit veel te veel is, en hij zakt direct naar 1800 Tenge. Ik zeg dat ik niet meer dan 500 bij me heb. Hij haalt er een kilootje vanaf en sla mijn slag voor anderhalve kilo aan fruit en noten voor iets meer dan 3 euro. Even verderop nog wat bananen ingeslagen en met een rugzak vol verlaat ik deze kleurrijke markt.
Op naar een terras in deze hitte. Ik kom uit bij een gezellige straat met terrasjes en overal eetstalletjes. Veel zoetigheden: taarten, cake, gebak en allerlei warme maaltijden waaronder
tortilla wrapped doner kebabs. Ziet er smakelijk uit evenals de Efez-biertjes trouwens. Terug naar het hotel, nog een uurtje slaap gepakt, en om half negen weer de stad in om ergens wat te eten. Ik strijk neer bij het PSB-restaurant, aanbevolen door de Lonely Planet. Een nogal kitscherige toko voorzien van allerlei CCCP-prullaria. Zo is er in de lampenkappen een uitsnede van hamer en sikkel, lopen de serveersters met een CCCP-overhemd aan en een rode halsdoek om en hangt Stalin nog fier aan de muur. Ongelofelijk, net alsof je een portret van Hitler aan de muur spijkert, maar kennelijk gaan ze hier heel anders met hun verleden om. Redelijke maaltijd die wordt ontsierd door continu giechelende meisjes die drie tafels naast mij bevolken. Anyway, Grolsch van de tap, dus what the hack. Terug naar het hotel, waar ik, na weer languit op de trap te hebben gelegen, om een uur of elf het licht uitdoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten