Naryn-Tash Rabat

Uitgecheckt bij het English Guesthouse in Naryn, 120 dollar lichter. Nog even de hand geschud met Manas, de hotelmanager. En dat is ook het enige Engels dat-ie machtig is. "My name is Manas, I am the hotel manager". Verder spreekt-ie geen woord Engels, maar dat zinnetje heeft-ie goed uit zijn hoofd geleerd. Hij zou zo kunnen figureren als John Cleese in de Kirgizische versie van Fawlty Towers. Hij heeft er wel iets van weg. Buiten ontmoet ik nog Claude, de Fransman, die ik eerder sprak in Altyn Arashan. Hij is op weg naar At Bashi en zoekt een taxi. Dat ligt langs de route naar Tash Rabat, dus ik vraag of hij mee wil rijden. De chauffeur is keurig op tijd in zijn Audi 80. Kennelijk rijdt-ie nog. De rit naar Tash Rabat is slechts 125 kilometer, twee uur rijden over zeer slechte wegen. We moeten -as usual- slalommen om de gaten in de weg te vermijden.

Om 12.00 uur komen we aan bij de caravanserai en ik neem mijn intrek in het yurtcamp van Sabyrbek, bestaande uit vijf yurts. [video15] Ik word opgevangen door Cholpon, 11 jaar oud. Ze is nu drie maanden vrij van school en helpt haar ouders. Ze spreekt het beste Engels van alle Kirgiezen die ik tot nu toe ben tegengekomen. Een schattig meisje dat hier zo'n beetje de hele tent runt. Ze is erg nieuwsgierig en probeert haar Engels op mij uit. Ze spreekt ook nog een beetje Frans. Ze vergezelt me tijdens de lunch en praten wat over ditjes en datjes. Later wil ze graag vertaler worden.

Het yurtcamp ziet er goed uit. Buiten mijn yurt staat zelfs een wasbak met koud water. De WC is weer een good old gat in de grond. Verder een prachtige omgeving, but what's new. Wel een beetje koud, maar ik zit ook op 3 kilometer hoogte als ik het wel heb. In de middag komen er nog twee toeristen, tot dan toe was ik de enige. Ze komen uit Brazilië en Guatemala, maar wonen in India. Ze zijn net de Torugart Pass overgestoken en hadden daar geen problemen met de douane, behalve lang wachten. Daarvoor hebben ze door Pakistan gereisd langs de Karakorum Highway. Moet ik ook nog een keer doen. Ik maak nog een wandeling en in het grasland staan veel pasgeboren veulens die amper nog op hun benen kunnen staan. Leuk om te zien.

's Avonds met zijn vieren het avondeten gebruikt in mijn yurt. De Braziliaan, Manuel, is een echte wereldreiziger. Hij reist al 17 jaar non-stop en heeft ook geen vast adres. Hij treedt op als reisgids voor Braziliaanse vakantiegangers. Een goed excuus om non-stop te reizen. Cholpon spreekt inmiddels al een paar woorden Spaans. We trekken nog een fles Wodka open en aan het einde van de avond komt Sabyrbek, de eigenaar, nog wat handen schudden. Hij is wiskundeleraar in een stadje twee uur hier vandaan en dit zomerkamp heeft-ie als aardige bijverdienste. Om 23.00 uur kruip ik onder de wol.