Lake Song Kul

Vandaag dus de trip naar Lake Song Kul, 125 kilometer landinwaarts. Ik word om 9.00 uur opgehaald door de chauffeur die geen woord Engels spreekt, dus dat beloofd een lekker rustig ritje. We rijden in een hele oude Audi 80, die in Nederland niet door de APK zou komen. De eerste drie kwartier rijden we voor Kirgizische begrippen op een redelijke weg. Daarna slaan we linksaf een bergpad op, dat we de komende 60 kilometer volgen. Het landschap is weer prachtig dat het bijna eentonig wordt om op te schrijven. Links en rechts toornen massieve gebergten uit boven het landweggetje dat bijna geplet wordt door de schaduwen die ze achterlaten. Soms doet het landschap een beetje Arendsoog aan en verwacht je dat elk moment Old Shatterhand en Winnetou voorbij komen draven. Net het Wilde Westen. [video12]

Na een uur rijden stopt de chauffeur en wenkt me om mee te komen. Na een wandeling van een kwartier zien we een aardige waterval gevoed door het Lake Song Kul. In het grasland eromheen haalt hij wat stengels uit de grond, schilt ze en biedt me deze aan om te eten. Geen idee wat het is, maar het smaakt lekker fris en zuur, een soort van rabarber. [video13]

Na deze tussenstop moet de Audi er alles aan doen om de klim te kunnen maken. We gaan hoger en hoger over een smal en met stenen, kiezels en grind bezaaid bergweggetje. Ik denk dat deze auto na deze tocht direct naar de sloop kan. Je hebt hier echt een 4WD nodig. Ik hoop dat ie het houdt, want er is verder geen levende ziel te bekennen. Wel weer veel van die bergmarmotten. Die fokken volgens mij als konijnen en graven kunnen ze ook. Overal zie je holen in het landschap dat je bijna moet hinkstapspringen om niet met een voet in zo'n hol te trappen.

Om 12 uur komen we aan bij het bergmeer, dat me eigenlijk een beetje tegenvalt na al het natuurschoon onderweg. We kunnen helaas niet heel dichtbij komen, omdat er een stuk drassig weiland voorligt. Het meer is redelijk smal en langgerekt. De wolken drijven zo laag over dat je ze bijna kunt aanraken. [video14] Een of andere khan uit de middelleeuwen heeft ooit een boete opgelegd aan de nomaden die hier leefden, omdat ze dit wonder naar zijn zeggen voor hem verborgen hadden gehouden. Het is inderdaad mooi, maar de tocht hiernaartoe nog mooier. We rijden nog even langs het meer en zien in het weiland een oude stacaravan dat de eigenaar tot hotel heeft uitgeroepen, zo staat er althans breeduit op te lezen. We kloppen aan maar er is niemand thuis. Ook nog geen yurts op deze hoogte omdat het 's nachts nog te koud is. We gaan helaas dezelfde weg terug, omdat de andere bergpassen hiernaartoe nog meer onbegaanbaar zijn dan de onze. De weg omhoog was best ok, maar naar beneden zie je steeds een enorme afgrond naast je. Het smalle weggetje met krappe haarspeldbochten doen mijn tenen soms krommen. Ik hoop maar dat de auto nog goede remmen heeft en we niet wegglijden over de kiezels en het grind. Gelukkig rijdt de chauffeur bedachtzaam en na een half uur hebben we het ergste gehad. Nadat we weer de hoofdweg hebben bereikt, breekt er in de bergen een onweer los. Ben ik even blij dat we op tijd zijn vertrokken! Wat een geweldige tocht!